Zasady recenzowania - Acta Iuris Stetinensis

Zasady recenzowania artykułów składanych do druku
w  Acta Iuris Stetinensis

  Artykuły złożone u redaktora naczelnego są konsultowane z redaktorem tematycznym. Redaktor naczelny może dodatkowo skonsultować artykuł z odpowiednim członkiem Rady Naukowej. Teksty spełniające  kryteria formalno naukowe są przekazywane dwóm niezależnym, nieznanym autorom recenzentom. Po zaopiniowaniu przez recenzentów, artykuł wraz z uwagami przesyłany jest autorowi. Każda recenzja kończy się jednoznaczną konkluzją o dopuszczalności, bądź jej braku, publikacji artykułu. Publikacja tekstów, która wymaga zmian wskazanych w recenzji nastąpi dopiero po ustosunkowaniu się autora do zamieszczonych uwag. Dalsza praca z tekstem to poprawki korektorsko-edytorskie. Teksty po tzw. szczotce autorskiej są przekazywane do druku.
Artykuły publikowane w ramach Acta Iuris Stetinensis (Roczniki Prawnicze) powinien być przesłany w formie elektronicznej na adres mailowy Redaktora naczelnego, bądź przesłany mu w wersji papierowej (dwa niebindowane jednostronne egzemplarze) i na nośniku elektronicznym.

  Recenzenci nie znają nazwiska i afiliacji autora artykułu, autor artykułu nie zna nazwisk recenzentów ("double-blind review process"). Recenzenci w czasie nie dłuższym niż 3 miesiące przekazują redaktorowi naczelnemu rozwinięte merytorycznie opinie, opinie te redaktor naczelny przesyła autorowi. Recenzje mają formę pisemną i kończą się jednoznaczną konkluzją co do warunków opublikowania artykułu, bądź jednoznaczną i odpowiednio uzasadnioną konkluzją dotyczącą jego odrzucenia. Jeśli recenzenci dopuszczą tekst do druku warunkowo, to znaczy jeśli zalecą autorowi odpowiednie zmiany (poprawki), autor odnieść się musi do ich propozycji w czasie nie dłuższym niż 1 miesiące.


Wyjaśnienie dotyczące „ghostwriting"
Rzetelność w nauce stanowi jeden z jej jakościowych fundamentów. Czytelnicy powinni mieć pewność, iż autorzy publikacji w sposób przejrzysty, rzetelny i uczciwy prezentują rezultaty swojej pracy, niezależnie od tego, czy są jej bezpośrednimi autorami, czy też korzystali z pomocy wyspecjalizowanego podmiotu (osoby fizycznej lub prawnej).
Dowodem etycznej postawy pracownika naukowego oraz najwyższych standardów redakcyjnych powinna być jawność informacji o podmiotach przyczyniających się do powstania publikacji (wkład merytoryczny, rzeczowy, finansowy etc.), co jest przejawem nie tylko dobrych obyczajów, ale także społecznej odpowiedzialności.

Przykładami przeciwstawnymi są „ghostwriting” i „guest authorship”.
Z „ghostwriting” mamy do czynienia wówczas, gdy ktoś wniósł istotny wkład w powstanie publikacji, bez ujawnienia swojego udziału jako jeden z autorów lub bez wymienienia jego roli w podziękowaniach zamieszczonych w publikacji.
Z „guest authorship” („honorary authorship”) mamy do czynienia wówczas, gdy udział autora jest znikomy lub w ogóle nie miał miejsca, a pomimo to jest autorem/współautorem publikacji.

Aby przeciwdziałać przypadkom „ghostwriting”, „guest authorship” autorzy mają obowiązek ujawnienia i powiadomienia redakcji o wkładzie poszczególnych autorów w powstanie publikacji (z podaniem ich afiliacji oraz kontrybucji, tj. informacji kto jest autorem koncepcji, założeń, metod, protokołu itp. wykorzystywanych  przy  przygotowaniu  publikacji), za co główną odpowiedzialność ponosi autor zgłaszający manuskrypt.

Autorzy są zobowiązani do przekazania redakcji informacji o źródłach finansowania publikacji, wkładzie instytucji naukowo-badawczych, stowarzyszeń i innych podmiotów („financial disclosure”).

Redakcja informuje, że „ghostwriting”, „guest authorship” są przejawem nierzetelności naukowej, a wszelkie wykryte przypadki będą demaskowane, włącznie z powiadomieniem odpowiednich podmiotów (instytucje zatrudniające autorów, towarzystwa naukowe, stowarzyszenia edytorów naukowych itp.).

Redakcja dokumentuje wszelkie przejawy nierzetelności naukowej, zwłaszcza łamania i naruszania zasad etyki obowiązujących w nauce.